ابوالحسن فراهانی
شمارهٔ ۱۲
۱
گمان برم که مگر سر بر آسمان سودم
سرم شبی که بر آن خاک آستان آید
۲
شدم زضعف چو مویی و از نزاکت طبع
گرش بدل گذرم بر دلش گران آید
۳
گل از نشاط کله سوی آسمان افکند
صبا ز کویت اگر سوی گلستان آید
نظرات