اهلی شیرازی

شمارهٔ ۹۳۷

چون لاله از داغ درون دارم دهان بر دود دل

مگذار کز جورت زبان بگشایم ای مقصود دل

از آه درد آلود دل تا زنده ام خالی نیم

من می نخواهم زندگی بی آه درد آلود دل

در زیر گل داغی نهد بر کشتگان عشق تو

هرجا چکد از چشم من اشک جگر آلود دل

تا من نمیرم در غمت درد دلم کی به شود

گر درد دل باشد چنین مردن بود بهبود دل

اهلی تو جرم آلوده یی رحمت مجو از آسمان

گر ابر رحمت بایدت خالی مباش از دود دل