اهلی شیرازی

شمارهٔ ۹۷۱

ماییم که در دیر خرابات مقیمیم

دیرینه دیریم و ز رندان قدیمیم

خلق کرم پیر مغان دام ره ماست

حقا که سگ و بنده آن خلق کریمیم

ای یوسف جان چشم همه بر گل وصلت

ماییم که از باغ تو قانع به نسیمیم

ترسا بچگان با همه علم و هنر ما

با ما ننشینند که ما بی زر و سیمیم

نقد دو جهان داو تو کردیم چو اهلی

ما همچو حریفان نه زبون طبع و لییمیم