اسیری لاهیجی

شمارهٔ ۴۱۴

ای صبح تجلی جمالت رخ انسان

هر ذره ز مهر رخ جانبخش تو تابان

جانا دو جهان ذره صفت واله و شیداست

در پرتو خورشید جمال رخ جانان

سودای سر زلف و خیال رخ خوبت

کردند دل و جان مرا بی سر و سامان

بنمود زمرآت جهان عکس جمالت

تا باد صبا زلف ترا کرد پریشان

بودم همه دم همدم معشوق درین راه

زان دم که شدم عاشق جانان بدل و جان

بینی رخ معشوق و بنوشی می وصلش

گر پا ز سر صدق نهی در ره جانان

دیدم همه ذرات جهان همچو اسیری

از جام وصال تو شده بیخود و حیران