شیخ بهایی

رباعی شمارهٔ ۱۵

۱

تا منزل آدمی سرای دنیاست

کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

۲

خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود

سالی که نکوست، از بهارش پیداست

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

فرهاد

۱۳۹۷/۰۱/۲۰ - ۲۲:۴۰:۳۸

هیچ تجانسی را من در سه مصرع با مصرع آخر احساس نمی کنم.بیت اول این رباعی کاملاً گویا و زیباست.شاید وصله ناجوری باشد و تحریفی اتفاق افتاده باشد.

علی اشکوری

۱۳۹۷/۱۲/۲۵ - ۰۶:۱۸:۱۳

خدمت فرهاد عزیز عرض کنم که:تجانس مصرع آخر با سه مصرع دیگر در آن است که زندگی انسان این جهان در مقابل کل زندگی او در هر دو سرا به بهاری تشبیه شده است که با لطف و عطا و بخشش الهی پوشیده شده است. بنابراین دل خوش داریم که در سرای آخرت که دیگر جرمی از ما سر نخواهد زد از لطف و رحمت وسیعتر خدای متعال بهره خواهیم برد، انشاءالله.