ملک‌الشعرا بهار

شمارهٔ ۱۱۵ - ضلال مبین

دیدم به بصره دخترکی اعجمی نسب

روشن نموده شهر به نور جمال خویش

می‌خواند درس قرآن در پیش شیخ شهر

وز شیخ دل ربوده به غنج و دلال خویش

می‌داد شیخ‌، درس ضلال مبین بدو

و آهنگ ضاد رفته به اوج کمال خویش

دختر نداشت طاقت گفتار حرف ضاد

با آن دهان کوچک غنچه مثال خویش

می‌داد شیخ را به «‌دلال مبین‌» جواب

وان شیخ می‌نمود مکرر مقال خویش

گفتم به شیخ راه ضلال این‌قدر مپوی

کاین شوخ منصرف نشود از خیال خویش

بهتر همان بود که بمانید هر دوان

او در دلال خویش و تو اندر ضلال خویش

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۰۳

سید علی علوی :

عندلیب :

حامد نوحه خوان

۱۳۹۳/۰۳/۱۹ - ۰۱:۴۲:۰۰

این قطعه یکی از شیرین ترین اشعاریه که به تمام عمرم خوندم، بازی خیلی قشنگی با دو کلمه ضلال و دلال کرده. در درجه اول کسی این شیرینی رو درک میکنه که کمی با تجوید و تلفظ حروف قرآنی آشنا باشه. ضاد تلفظ سختی داره و با کمی اشتباه دقیقا مثل دال میشه!!! پس بیخود نیست که شیخ میگه ضلال و دخترک اعجمی با دهن کوچکش نمیتونه ضاد رو تلفظ کنه و میگه دلال!!! شیرینی این بازی با کلمات ضلال و دلال وقتی بیشتر به جون آدم میچسبه که بدونه دلال به معنی ناز و عشوه س و ضلال یعنی گمراهی و ضلال مبین یعنی گمراهی آشکار که در قرآن هم هست. حالا شما در نظر بگیرید شیخ به دخترک درس گمراهی آشکار میده و دختر با عشوه آشکار جواب میده!!! و شاعر در آخر میگه همون بهتر که اون دختر به عشوه خودش مشغول باشه و توی شیخ هم در گمراهی خودت بمونی که باز میشه به دو صورت معنیش کرد یکی این که نمیفهمی داره برات عشوه میاد و دومی این که این شیخ کلا گمراهه و این دختر کلا تو فاز عشوه س!!!!

علی‌اکبر مصورفر

۱۳۹۹/۰۳/۳۰ - ۰۱:۲۵:۵۴

مصراع اول بیت آخر اشتباه تایپ شده است:صورت غلط: بهتر همان بود که بمانید هر دوانصورت درست: بهتر همان بود که بمانید هر دو، آنبهتر است هر دو، همان که هستید بمانید.

nabavar

۱۳۹۹/۰۳/۳۰ - ۰۵:۵۷:۲۵

گرامی حبربهتر همان بودکه بمانید هر دواناو در دلال خویش و تو اندر ضلال خویشهمان ” دوان “ درست تر به نظر میرسد،بهار بسیار ظریف و زیرکانه لغتی آهنگین به کار بردهمانند آنکه می گوئیم ” یکان “ ، ازین رو دوان نیز درست استبهار در این کار مهارتی دارد ابداٰعی،لغت قهقاه را هرگز در آثار قدما ندیده بودم ولی بهار بکار برده ” خبر آمد به مهادیو که شد کشته بهارزین خبر دیوچگان خنده به قهقاه زدند“