مجیرالدین بیلقانی

شمارهٔ ۷۳

ای به حسن آفت جهان که تویی

که شناسد ترا چنان که تویی؟

همه عالم بتان عشوه دهند

نه ازین دست دلستان که تویی

از تو دور اوفتاده ام عجب است

این چنین در میان جان که تویی

گفتی آیی درین میان که منم

من که باشم در آن میان که تویی؟

بی وفا خواندیم چه می خوانی؟

خسته ای را بدان زبان که تویی

نیک دانی که بی وفا نه منم

ای نکو روی بد گمان که تویی

گر به درد تو شاد نیست مجیر

بی وفا باد همچنان که تویی