بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۱۱۵۸
۱
جایی که شکوه‌ها به صف زیر و بم رسد
حلوای آشتی است دو لب‌گر به هم رسد
۲
پوشیدن است چشم ز خاک غبارخیز
زان سفله شرم‌کن که به جاه وحشم رسد
۳
تغییر وضع ما ز تریهای فطرت است
خط بی‌نسق شود چو به اوراق نم رسد
۴
ساغرکش و، عیارکمال دماغ‌گیر
تا میوه آفتاب نخورده است کم رسد
۵
ناایمنی به عالم دل نارسیدن است
آهو ز رم برآید اگرتا حرم رسد
۶
در دست جهد نیست عنان سبک‌روان
هرجا رسد خیال و نظر بی‌قدم رسد
۷
قسمت نفس‌شمار درنگ و شتاب نیست
باور مکن که نان شبت صبحدم رسد
۸
ای زندگی به حسرت وصل اضطراب چیست
بنشین دمی که قاصد ما از عدم رسد
۹
هنگام انفعال حزین است لاف مرد
چون نم‌کشیدکوس برآواز خم رسد
۱۰
یک قطره درمحیط تهی ازمحیط نست
ما را ز بخشش تو که داری چه کم رسد
۱۱
بیدل گشودن لبت افشای راز ماست
معنی به خط ز جاده شق قلم رسد
نظرات