بیدل دهلوی
غزل شمارهٔ ۴۷
۱
در عالمی که با خود رنگی نبود ما را
بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را
۲
مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی
خورشید التفاتش از ما زدود ما را
۳
پرواز فطرت ما در دام بال می‌زد
آزاد کرد فضلش از هر قیود ما را
۴
اعداد ما تهی کرد چندان‌که صفر گشتیم
از خویش کاست اما بر ما فزود ما را
نظرات
ریحانه شایق
جمشید حیدری
شعیب
سیدابوالفضل مسعودیان