بابافغانی
شمارهٔ ۱۰۶
۱
رویم شکفته از سخن تلخ مردمست
زهرست در دهان و لبم در تبسمست
۲
بیطاقتم چنانکه ندارم مجال صبر
رحمی، به دل درآی که جای ترحمست
۳
سیاره ی زبون چکند فتنه مهر تست
در کار من گره نه از افلاک و انجمست
۴
دانم حلاوت سخن پند گو ولی
آفت زبان ساقی شیرین تکلمست
۵
خون می چکد ز اطلس سیما بی سپهر
بس رنگ بوالعجب که درین نیلگون حمست
۶
با هر که تاختی سر و جان باخت در رهت
رخش ترا چه خون که نه در کاسه ی سمست
۷
از هیچ رو نبرد فغانی رهی بدوست
خضر رهش شوید که در کار خود گمست
نظرات