فیاض لاهیجی

شمارهٔ ۳۱۱

جو آید در چمن از عندلیبان شور برخیزد

به تعظیم نسیمش بوی گل از دور برخیزد

مشام آرای گلشن چون شود بوی سر زلفش

ز خواب سرگرانی نرگس مخمور برخیزد

نقاب زلف چون از پیش ماه چهره برگیرد

به هر جا سایه افتد شعله‌های نور برخیزد

چنان شهد غمش در کام جان‌ها لذّتی دارد

که ماتم‌گر نشیند با غم او سور برخیزد

به مرهم عمری ار داغ تو در یک پیرهن خوابد

چو برخیزد سیاهی از سر ناسور برخیزد

دلم با داغ عشقت در لحد آسایشی دارد

که در محشر عجب دارم اگر از گور برخیزد

نشیند گرد باد از پا ز شرم شورشم فیّاض

درین صحرا غبارم هر کجا از دور برخیزد