فیاض لاهیجی

شمارهٔ ۵۲۲

تا چند ز بیداد تو خونین جگر افتم

چون نقش پی خویش به هر رهگذر افتم

از جور تو نزدیک بدان شد که سراپای

خون گردم و یک قطره ز مژگان تر افتم

در دیده اگر جای دهد خصم عذابست

آن به که رقیبان ترا از نظر افتم

تا ره به سرا پردة سیمرغ توان یافت

چون پرتو خورشید چرا دربدر افتم!

وقت است که چون غنچه ز ابرام تو فیّاض

از پیرهن تنگ صبوری به در افتم