قاآنی
غزل شمارهٔ ۲۴
۱
دل تو خاره و جسمت حریر را ماند
رخت ستاره و زلفت عبیر را ماند
۲
رخم چو زلف تو پرچین شدست و شادم ازین
که موی یار جوان روی پیر را ماند
۳
چنین که روی تو در شام زلف جلوه کند
مسلمست که ماه منیر را ماند
۴
بدین صفت که سر افکنده زلف پیش رخت
ستاده پیش توانگر فقیر را ماند
۵
تو شاه لشکر حسنی و سینه و دل من
به بارگاه تو طبل و نفیر را ماند
۶
چسان ز دست غمت صید دل خلاص شود
که مژه‌های تو یک جعبه تیر را ماند
۷
سریر عاج که گویند داشت خسرو هند
سرین سیمبران آن سریر را ماند
۸
ز خندهٔ گل و از رقص سرو معلومست
که باد صبح به بستان بشیر را ماند
۹
ز بس در آن تن نازک فرو رود انگشت
گمان بری که سراپا خمیر را ماند
۱۰
لطیفه‌های وی از بس که چرب و شیرینست
اگر غلط نکنم شهد و شیر را ماند
تصاویر و صوت
نظرات