غالب دهلوی
شمارهٔ ۲
۱
سوزد ز بس که تاب جمالش نقاب را
دانم که در میان نپسندد حجاب را
۲
پیراهن از کتان و دمادم ز سادگی
نفرین کند به پرده دری ماهتاب را
۳
تا خود شبی به همدمی ما به سر برد
در چشم بخت غیر رها کرد خواب را
۴
نارفته، دم ز وعده باز آمدن زند
تا در وصال یاد دهد اضطراب را
۵
در دل خزد لابه و از جان بدر کشد
دیرینه شکوه ستم بی حساب را
۶
جرأت نگر که هرزه به پیش آمد سؤال
گیرم به بوسه زان لب نازک جواب را
۷
نازم فروغ باده ز عکس جمال دوست
گویی فشرده اند به جام آفتاب را
۸
سوزد ز گرمیش می و او همچون به لهو
ریزد ز آبگینه به ساغر شراب را
۹
آبش دهم به باده و او هر دم از تمیز
نوشد می و ز جام فرو ریزد آب را
۱۰
آسوده باد خاطر غالب که خوی اوست
آمیختن به باده صافی گلاب را
نظرات