هلالی جغتایی
شمارهٔ ۴۲۲
۱
سحرگاهان که چون خورشید از منزل برون آیی
به رخسار جهان‌افروز عالم را بیارایی
۲
به رعنایی بِه از سروی، به زیبایی فزون از گل
تعالی الله! چه لطفست این؟ به زیباییّ و رعنایی
۳
مرا گویی که: جان بگذار و فرمایی که: دل خون کن
به جان و دل مطیعم، هر چه گویی، هر چه فرمایی
۴
مگر جانی، که هر جا آمدی ناگه برون رفتی؟
مگر عمری، که هر گه میروی دیگر نمی‌آیی؟
۵
چه خوش باشد که اول بر من افتد گوشه چشمت!
سحر چون نرگس زیبا ز خواب ناز بگشایی
۶
دل از درد جدایی میکشد آهی و می‌گوید
که: تنهایی عجب دردیست! داد از دست تنهایی!
۷
هلالی آید و هر شام سوی منظرت بیند
که شاید چون مه نو از کنار بام بنمایی
نظرات