کمالالدین اسماعیل
شمارهٔ ۴۹۲
۱
خالیست سیاه بر رخ آن مه وش
افتاده خوش و مراهمی افتد خوش
۲
چون مهر که از مشک نهی بر باده
یا قطرۀ آبی که چکد بر آتش
نظرات