خیام

والا ما آخر نفهمیدیم حکیم اینوریه یا اونوری شایدم بخاطر‌همین حکیمه

به نظر من این رباعی میتونه فرضیه بی خدایی یا ندانم گرایی خیام رو مورد انتقاد قرار بدهگذشته از رساله های فلسفی خیام

آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهادبس داغ که او بر دل غمناک نهادبسیار لب چو لعل و زلفین چو مشکدر طبل زمین و حقه خاک نهادمی گوید ” ای خداباوران، ببینید که خدایتان چه ظلمی کرده.جامی است که عقل آفرین میزندشصد بوسه ز مهر بر جبین میزندشاین کوزه‌گر دهر چنین جام لطیفمی‌سازد و باز بر زمین میزندش

به نام اودرود بر همه هم میهنان گرامیدر طول تاریخ این سرزمین بزرگان بسیار زیسته اند و برخی آثاری از خود بر جا نهادند و برخی نیز با اینکه بسیار بزرگتر بودند بدون هیچ اثر و رد پایی گذشتند و رفتند.متاسفانه آنان که بزرگان حقیقی بودند فاصلهء تفکراتی بسیار زیادی با مردم عوام داشتند چنانکه این فاصله از میان قرن های متمادی تا حال حاضر حفظ گشته و مردم عوام گرچه نوع زندگی کردنشان بهبود یافته و علوم روز و دانش و فن آموخته اند ولی از لحاظ حکمت و معرفت هیچگونه تغییری نکرده اند.بحز معدودی انگشت شمار که حقیقتا بدنبال تهذیب نفس و کسب معارف الهی بوده اند مابقی همان عوام هستند گرچه عناوین دهان پرکنی همچون علامه و دانشمند و فقیه را یدک می کشند!حکیم حقیقی آنست که از کلامش آتش ساطع می شود و بسته به ظرفیت ادراکی شنونده جسم و جان او را به آتش می کشد و او را به چالش می کشاند. ولی هر انگیزشی به مسیر صحیح منتهی نمی گردد چرا که مسیر معرفت از ذات سرچشمه می یابد و ذره ای ناخالصی مسیر را به انحراف می کشاند!!!بنابراین علامگان را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

سلام بر دوستان  آن کس که ز هیچ عالمی بر پا کرد  وز آتش خود درون سینه جا کرد  دانی ز چه رو نهاد بر دلها داغ  خورشید چو سوخت این جهان زیبا کرد  تشکر از دوستان