کمال خجندی

شمارهٔ ۸۲۰

ای خوش آن باد که از کوی تو آید بر من

مشت خاک درت باز نهه بر سر من

نفروزد شبم از مه که فتد بر در و بام

خانه روشن کن و چون شمع درآ از در من

تیره جانیست دل سوخته بر دیده نشین

که بود دیده تره خانه روشنتر من

شربت وصل بده از لب جانبخش مرا

ک ز نب هجر تو بگداخت تن لاغر من

باد بیزن که کسی بر من بیماره زند

از ضعیفی چر مگس باد برد پیکر من

هیچکس گرد من خسته نگردد جز اشک

آه و فریاد ز بر گشتگی اختر من

هر چه جز شرح غمت در قلم آورد کمال

آب چشم آمد و شست از ورق دفتر من