مهستی گنجوی

رباعی شمارۀ ۱۸۷

۱

شفتالوی آبدارت ای سرو سهی

آمد ز ره بوسه به دندان رهی

۲

سیب زنخت در دل من نار افکند

زین سوخته ناید پس از این بوی بهی

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

امین

۱۳۹۳/۱۱/۲۱ - ۱۶:۱۸:۴۱

سلام و نخسته به گمانم ، مهی ، حـــرف پایانیست :)

جعفر عسکری

۱۳۹۸/۰۸/۱۵ - ۱۸:۰۶:۱۷

سلامقطعا "همی" در آخر مصرع چهارم اشتباهه و "بهی" درسته.بوی بهی یعنی التیام و منظور خوب شدنه که شاعر از محالات می دونه.در ضمن با مراعات شفتالو،سیب و نار،قطعا بِه باید قافیه باشه که شاعر هر دو معنی رو در نظر داشته.