محتشم کاشانی
رباعی شمارهٔ ۶۹
۱
گوئی ز ته بستر آن حجله نشین
تا ناف پر است از نافهٔچین
۲
چادر شب بسترش اگر افشانند
تا حشر هوا عبیر بارد به زمین
نظرات