مشتاق اصفهانی
شمارهٔ ۲۲۹
۱
ربود دوش چنان باده وصال تو هوشم
که تا صباح قیامت خراب باده دوشم
۲
بحشر هم عجب از جور یار نیست که چون نی
برآورد چو زخاکم درآورد بخروشم
۳
نه خود بحرف تو گویا شوم که شوق تو باشد
کلید قفل لب بسته و زبان خموشم
۴
مرا چه سود زهم بزمیت که باتو نباشد
رهین گفت‌وشنو هیچگه زبانم و گوشم
۵
بساغرم همه مشتاق زهر و شاد از اینم
که چرخ دل نخراشد ز نیش منت نوشم
نظرات