سیدای نسفی

شمارهٔ ۵۷

۱

یارب از دارالشفای خود دوایی ده مرا

لطف کن افتاده ام از پا عصایی ده مرا

۲

مشت گل را داده جان و مرغ عیسی کرده ایی

قوت اعضا کرم کن دست و پایی ده مرا

۳

بر زبان ناتوانی غنچه باشد ناله ام

بلبل گلزار صحبت کن نوایی ده مرا

۴

می زند نبضم بر انگشت طبیبان پشت دست

با تو روی آورده ام یارب دوایی ده مرا

۵

می کنی از تنگنای خاک گلشن ها برون

غنچه ام امروز باغ دلگشایی ده مرا

۶

سینه را وا کرده برخیزم ز جا مانند گل

از نسیم عافیت باد و هوایی ده مرا

۷

بی کسم از کعبه مقصود دور افتاده ام

جز تو غمخواری ندارم رهنمایی ده مرا

۸

بهر طاعت گوشه محراب را منزل کنم

بی ریا توفیق کنم پشت دوتایی ده مرا

۹

آرزو دارم که ایثارت کنم چون سیدا

یا کریم الاکرمین دست رسایی ده مرا