عبید زاکانی
غزل شمارهٔ ۱۹
۱
ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت
مرا به بیخودی آوازه در جهان انداخت
۲
ز شرح زلف تو موئی هنوز نا گفته
دلم هزار گره در سر زبان انداخت
۳
دهان تو صفتی از ضعیفیم میگفت
مرا ز هستی خود نیک در گمان انداخت
۴
کمان ابروی پیوسته میکشی تا گوش
بدان امید که صیدی کجا توان انداخت
۵
ز دلفریبی مویت سخن دراز کشید
لب تو نکتهٔ باریک در میان انداخت
۶
عجب مدار که در دور روی و ابرویت
سپر فکند مه از عجز تا کمان انداخت
۷
ز سرّ عشق هر آنچ از عبید پنهان بود
سرشک جمله در افواه مردمان انداخت
نظرات
محمدامین