امیر پازواری

شمارهٔ ۱۷۳

صُبح اُونْ خشه، چشْ ره نظرْبو به رُوتهْ

شامْ اُونْ خشه، پا گذرْ دارهْ به کوته

روزْ اُونْ خشه، که دیم‌ها کنم به سُوته

شُو خُونیه، جُزْ فکْر وُ خیالِ مُونه

لَیْلی وَشْ هَمُونی، دَرْ نَشومّه کوته

مره که بپا نیهْ زنجیرِ موته

گَرْدُونمْ نیهْ قَولُ و زبُونْ دْروته

اینهْ وَرْ چشْ کَشمْ خاکِ کُوتهْ