امیر پازواری

شمارهٔ ۱۴

نَترسُ و نَلَرْز مهْر نورز، مه چشمِ سو!

چُون چٰارپا به چٰار تَنْگ بَکشْ وُ بَروُشْ تو

د پیچمْ گِل وَلکْ، در نَشوئه ته بو

اُونْطورْ دارم که مشکْ به دَمْ داره آهو

تُو خجیره دُوستی وُ خجیرهْ ته خو

ته هَرْ د چشمِ گُوشهْ نَرگسْ پیوُنْ بو

منه د چشْ اُو بَورْدْ بُوئه ونهْ روُ

نَدُوّمهْ که به مَنْ نظرکَیْ کنّی تو

نَوسّهْ منْجهْ، مهر کاشتنْ اوّلِ رو

به این د کاشتنْ دَستْ نهلْ مه چشمِ سو!

این شهر پرکسُونْ درنهْ به مهْ آشو

بهشتْ هَمهْ رهْ دَستْ بَزهْ دامِن تو