امیر پازواری

شمارهٔ ۲

اگر غمْ کَسِ دلْ رهْ تراکنّیا

هزار پاره شه وسّه مه دل بئیوا

اگر که اسلی جومه ره راجنّیوا

اسا وسّه مه جومه رنگین بئیوا

ای وای به من و وای به من وای مره وا

دیروا (وُو) که منه چش به ته وا بئیوا

هر جا که دوستِ پا برسه یکی سا

اون زمین منه مَکُّوئهْ، گاه و بی‌گا

چیوا (چی بو) دلْ تنه عشق گرفتارْ نئیوا

چی بو که دل بی ته بد یین جا دئیوا

تا پا بکتْ ته کوُ، دیگر جا نشیوا

تا چیرْ ته بَکتْ، مه دیده کس (رهْ) ند یوا