امیر پازواری

شمارهٔ ۲۷

دیرْ هاکتْ هزارْ داغْ به دلْ دارمه جایی

سُورینه وَشْ، کوکِ رَوشْ، بُورْده جایی

امیر دْ خِشْ وَر دارْنه، مدّعایی

مُونگْ جُراَتْ ندارْنهْ هرگزْ روزْ درآیی

دلْ گَرْمهْ به مهرْ، اَندی هادهْ که دایی

نَهلْ گرمهْ دِل مِهرْوَرزی، به جایی

قَسّم به تنهْ عشق و ذاتِ خدایی

که بی ته مرهْ مه زندگی نَوایی

شومّه که تنه مهرْ نوَرْزمْ، نشایی

ته مهرْوَرزی ره، سَنگِ پیونْ دلْ وایی

لَعْلِ حُقْهْ میونْ، سخن ته درآیی

«آری» بَئو که طاقتْ ندارْمهْ «نایی»