امیر پازواری
شمارهٔ ۲
۱
اونْ حالْ که خِدا اُو کِرْدِهْ آدِمِ خاکْ
مِهْ گِلْ‌رِهْ خَمیرْ هٰا کِرْدِهْ ته غَم وُ واکْ
۲
سَیْلِ دِ چِشْ مه اَنْدی بیُورْدِهْ خاشاکْ
که خارِ مُژِهْ دَوِسِّهْ مه دیدهْ چاکْ
۳
مه دِریویِ دِلْ هرگه که بییِهْ کُولاکْ،
تَرْسِمِّهْ یارِ سَرْ، سَرْنِگُونْ بَوِّه خاکْ
۴
کافورْ بَزوئه تَنْ‌رِهْ، اوُ نکنّه پاکْ
چٰادِرْ دَکِشی سَرْرِهْ، مه سینهْ بُو چٰاکْ
۵
مِرِهْ چوئی اسبْ وَنِنْ، وَرِنْ سویِ خاکْ،
اوُن مَحلّْ تنه عِشقْ به مه جانْ نَوّه پٰاکْ
۶
گِذِرْ بَکِرْدْ، مه ماه به کِلارویِ چٰاکْ
شه هر دِوَرِ زلف‌رِهْ دَرْآوَرِهْ پٰاکْ
۷
فردا عَرصٰاتْ، ایزد شه هٰاکِنِهْ پٰاکْ
هَرْ کَسْ شَرْمْ‌سٰارِهْ، سو آلِ جه دارْنه بٰاکْ
نظرات