امیر پازواری

شمارهٔ ۲۳

اوّل گمّه و آخر ذاتِ خداره

کریمْ و رحیمْ، قادرِ بی‌همتا ره

عجب عَیْشگٰاهْ بساته این دنیاره

تا خَلْقونْ بَویننْ، بشناسنْ خداره

اونْ شَرْویرهْماه که اولِ ویهاره

شَرْوتْ به صحرا، هشّنی قالی‌هاره

لَعْلُ و صدفْ و می‌کردمی میناره

هم‌دمْ وینه که گَشتْ بکنیم دنیاره

اون خَطّ که تنه گوش بن جا دیاره

مشکی رَنْدِشه یا دْ زلفْ یا دْ ماره؟

یا دْ شُوئه، گردِ روز، بُوو کناره؟

یا اَژدرْهْ که به گنجِ سَرْ، پاسداره؟

یا سنبلِ دسته، به دْ جا دیاره؟

یا دْ نیمهْ کرْدْبُونْ، نافه‌یِ ختاره؟

یا زاغه که گلهْ باغْ کنّه نظاره؟

یا زنگیه که مدامْ (به) گِلْ کناره؟