ابوالفرج رونی
شمارهٔ ۶
۱
تا جان مرا باده مهرت سوده است
جان و دلم از رنج غمان آسوده است
۲
گر باده به گوهر اصل شادی بوده است
پس چون که ز باده تو رنج افزوده است
تصاویر و صوت
نظرات