گنج تاریخ ما - سعدی - گر دست دهد هزار جانم

behzad

۱۳۹۴/۰۲/۰۹ - ۲۳:۰۳:۴۱

سلام نمیدونم چرا سعدی تو بیت ده و یازده به جای کلمه ی الا حتی به کار نبردهروحش شاد غزل بسیار زیبایی بود

علی صداقت

۱۳۹۶/۰۲/۰۱ - ۲۳:۵۰:۳۴

بالله که تو سعدی آخر الزَمانی.روحت قرین رحمت و سلامت باد شجریان که زیبایی غزلیاتت را به ما شناساند

حسین شنبه‌زاده

۱۴۰۰/۰۱/۰۹ - ۰۴:۳۲:۰۳

برای آقا بهزاد (گرچه احتمالاً این کامنت رو نخواهند دید؛ بنابراین برای هر کس که می‌خونه):در زمانهٔ سعدی، کلمهٔ «حتی» در معنای امروزی بسیار به‌ندرت به کار می‌رفت. من ندیده‌ام اصلاً.

عالی

۱۴۰۰/۰۴/۰۲ - ۱۸:۳۶:۰۶

‏چه خوشبختیم ما که زبان همچون قندِ ‎پارسی را درک می‌کنیم و می‌توانیم شیرینی و نمک توامان سخن ‎عالیجناب سعدی را دریابیم و از شمیم گلستان و بوستانش بهره ببریم و با غزلیاتِ بی‌بدیلش مست شویم؛ و چه آینده‌بین است سعدی، که می‌داند تا جهان هست، همگان بهره‌مند از خوان گسترده کلام اویند: هرکس به زمان خویشتن بود من سعدی آخرالزمانم!

کاظم رمضانیان

۱۴۰۰/۰۸/۲۷ - ۱۲:۱۷:۲۱

این غزل زیبای سعدی به وسیله حافظ شیرین سخن در غالب مخمس (؟) به زیبایی تضمین شده است . اگر کلمه ای اشتباه شده ، ممنون میشوم که تصحیح بفرماِیید : در عشق تو ای صنم چنانم کز هستی خویش در گمانم هر چند که زار و ناتوانم گردست دهد هزار جانم در پای مبارکت فشانم کو بخت که از سر نیازی در حضرت چون تو دل نوازی معروض کنم نهفته رازی هیهات که چون تو شاهبازی تشریف دهد در آشیانم ای بسته کمر زدور و نزدیک بر هیچ به خون ترک و تاجیک در مسکن اخلص الممالیک گر خانه محقر است و تاریک بر دیده ی روشنت نشانم هر چند ستمگری ترا خوست کم کن تو جفا که این نه نیکوست گیرم که دلت ز آهن و روست آخر بسرم گذر کن ایدوست انگار که خاک آستانم گفتم که چوکشتیم به زاری زان پس ره مرحمت سپاری بر دل رقم وفا نمی نگاری تو خود سر وصل ما نداری من طالع و بخت خویش دانم من از تو بجز وفا نجویم بیرون ز گل وفا نبویم الا ره بندگی نپویم اسرار تو پیش کس نگویم اوصاف تو پیش کس نخوانم گر غمزه تو زند به تیرم گر ترک فلک کند اسیرم یکدم نبود ز تو گریزم من ترک وصال تو نگیرم الا بفراق جسم و جانم بنگر نه در وفا گشودیم نه مهر بمهر میفرودیم نه بود هر آنچه مینمودیم آخر نه من و تو یار بودیم عهد تو شکست و من همانم گر سر ببری به تیغ تیزم از کوی وفات بر نخیزم ور زانکه کنند ریز ریزم من مهره ی مهر تو نریزم الا که بریزد استخوانم آنانکه نشان عهد جویند جز راه فرار من نپویند خاک من زار چون ببویند گر نام تو بر سرم بگویند فریاد بر آید از روانم گر بگذرد ز پیش خیلی هر یک بصفا به از سهیلی جز تو نکنم بغیر میلی مجنون نیم ار بهای لیلی ملک عرب و عجم ستانم گشتم صنما در آرزویت آشتفه و تیره دل چو مویت هر چند نمیرسم به کویت شب نیست که از فراق رویت زاری بفلک نمیرسانم ای وصل تو اصل شادمانی دایم بمراد دل بمانی با حافظ خود بگو عیانی هر حکم که بر سرم برانی سهل است ز خویشتن مرانم

بیدل بی نشان

۱۴۰۰/۱۰/۲۶ - ۰۹:۰۲:۲۲

سعدی جان من چقدددددددر همواره از شراب سخنت سرمستم عزیز جان من با کلام شیرینت جانم رو جلا می بخشی خداوندگار سپهر شعر و ادبیات پارسی

عباسی-فسا @abbasi۲۱۵۳

۱۴۰۱/۰۲/۱۹ - ۱۶:۴۳:۳۶

هرچه در وصف خداوندگار سخن گفته شود باز در برابر این توصیف کم می آورد هر کس به زمان خویشتن بود من سعدی آخرالزمانم الحق و الانصاف که خوب خودش را معرفی کرده سعدی هرگز نمی میرد مگر اینکه بشریت بمیرد

Mojtaba Razaq zadeh

۱۴۰۳/۰۳/۱۷ - ۰۸:۵۶:۴۲

مصرع من بنده خسرو زمانم یعنی چی؟

سعدی

غزل شمارهٔ ۴۱۸

تصاویر و صوت

نظرات