سعدی
غزل شمارهٔ ۴۴۲
۱
گر غصه روزگار گویم
بس قصه بی شمار گویم
۲
یک عمر هزارسال باید
تا من یکی از هزار گویم
۳
چشمم به زبان حال گوید
نی آن که به اختیار گویم
۴
بر من دل انجمن بسوزد
گر درد فراق یار گویم
۵
مرغان چمن فغان برآرند
گر فرقت نوبهار گویم
۶
یاران صبوحیم کجایند
تا درد دل خمار گویم
۷
کس نیست که دل سوی من آرد
تا غصه روزگار گویم
۸
درد دل بی‌قرار سعدی
هم با دل بی‌قرار گویم
تصاویر و صوت
نظرات
مرتضی(باران)
سمانه ، م
مرتضی(باران)
جلال ارغوانی