سعدی
حکایت شمارهٔ ۴
روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای گریوه‌ای سست مانده.
پیرمردی ضعیف از پس کاروان همی‌آمد و گفت: چه نشینی که نه جای خفتن است؟
گفتم: چون روم که نه پای رفتن است؟!
گفت: این نشنیدی که صاحبدلان گفته‌اند: رفتن و نشستن به که دویدن و گسستن.
۵
ای که مشتاق منزلی مشتاب
پند من کار بند و صبر آموز
۶
اسب تازی دو تگ رود به شتاب
و اشتر آهسته می‌رود شب و روز
تصاویر و صوت
نظرات
فرید
رضا شهنی
امین کیخا
شکوه