سعدی
شمارهٔ ۲۹
۱
خری از روستاییی بگریخت
جل بیفکند و پاردم بگسیخت
۲
در بیابان چو گور خر می‌تاخت
بانگ می‌کرد و جفته می‌انداخت
۳
که «به جان آمده ز محنت و بند
داغ و بیطار و بار و پشماگند
۴
شادمانا و خرما که منم
که ازین پس به کام خویشتنم»
۵
روستایی چو خر برفت از دست
گفت «ای نابکار، صبرم هست
۶
پس بخواهی به وقت جو گفتن
که خری بُد ز پایگه رفتن»
۷
به مزاحت نگفتم این گفتار
هزل بگذار و جد ازو بردار
۸
همچنین مرد جاهل سرمست
روز درماندگی بخاید دست
۹
ندهند آنچه قیمتش ندهی
نشود کاسه پر ز دیگ تهی
تصاویر و صوت
نظرات