صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۶۲۸۶

دلنشین است ز بس گوشه غمخانه من

می رود رو به قفا سیل ز ویرانه من

ندهد تن به کشاکش دل دیوانه من

چون کمان زور بود قفل در خانه من

باد دستی گره از خرمن من واکرده است

جمع در حوصله مور شود دانه من

می شود نخل برومند سبکبار از سنگ

سخن سخت گران نیست به دیوانه من

منم آن طایر رم خورده ز پرواز که شد

ریزش بال و پر خویش پریخانه من

غافل از حق به گرفتاری دنیا نشوم

گره دام بود سبحه صد دانه من

شمع سرگرم ز بی تابی من می گردد

گردش جام بود گردش پروانه من

چرخ سنگین دل اگر تیغ به فرقم بارد

سایه بید بود بر سر دیوانه من

نیست بی چاشنی مهر و محبت سخنم

گوش را تنگ شکر می کند افسانه من

۱۰

می شود صورت دیوار ز حیرت صائب

هر که آید به تماشای صنمخانه من