صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۸۲۲

از خون جگر رنگ پذیرد سخن ما

برگی است خزان دیده سهیل از یمن ما

محتاج به شمع مه و خورشید نباشد

چون سینه روشن گهران انجمن ما

از صحبت ما فیض توان برد به دامن

زلف شب قدرست دل پرشکن ما

چون ماهی لب بسته سراپای زبانیم

در ظاهر اگر نیست زبان در دهن ما

بی قیمتی ما ز گران مایگی ماست

کاین چرخ فرومایه ندارد ثمن ما

از گوهر ما گرچه خورد چشم جهان آب

از گرد یتیمی است همان پیرهن ما

از بند لباسیم درین بحر سبکبار

پیراهن ما همچو حباب است تن ما

آن خوش سخنانیم درین بزم که باشد

از بال و پر خویش چو طوطی چمن ما

در زندگی از بس که به تلخی گذراندیم

از زهر فنا تلخ نگردد دهن ما

۱۰

صائب اگر از موی شکافان جهانی

غافل مشو از خامه نازک سخن ما

دیوان صائب تبریزی (مطابق نسخه دو جلدی ۱۰۷۲ ه. ق، به خط صائب از مجموعه شخصی) به اهتمام جهانگیر منصور ج ۱ - صائب تبریزی - تصویر ۲۲۶

دیوان صائب تبریزی - به کوشش محمد قهرمان؛ غزلیات: الف - ب - تصویر ۴۲۳

fariba

۱۳۹۴/۱۰/۰۶ - ۰۸:۰۷:۱۴

درودکسی معنی این بیتش را میداند؟ازگوهر ما گرچه خورد چشم جهان اب از گرد یتیمی است همان پیرهن ما

س ، م

۱۳۹۴/۱۰/۰۶ - ۱۰:۲۶:۴۸

fariba ی عزیزخود ستایی می کنددرّ یتیم کنایه از مروارید آبدار است ، نام دیگر مروارید ، گوهر است ، گوهر شهوار و گوهر ثمین نیز هم همین معنا را دارندصائب می گوید: اگر چه همه ی جهان از فیض وجود ما بهره مندند ولی غباری از همین گوهر ، مارا در خود گرفته ، همین غبار باعث شده که جهان از محضر ما برخوردار شوندبه قول جناب ترابی ، مانا در نهان سراینده

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۸۲۲

تصاویر و صوت

نظرات

fariba

س ، م