صفی علیشاه
بخش ۱۱۲ - الرعونه
۱
رعونت چیست حظ از خویش بردن
توقف در حظوظ نفس کردن
۲
رعونت عبد را دامی بود سخت
خوش آنمردی کز او بیرون بر درخت
۳
مشو رعنا گرت عقلی بود زه
مخنث بودن از رعنائیت به
۴
بزیر نفس عیب استت فتادن
بکس یعنی که خود را جلوه دادن
۵
بتحقیق این بود رعنائی عام
نه خاص آنکو بود بر رهروان دام
۶
بود رعنائی خاص آنکه محظوظ
شوی از هر چه کان شد در تو ملحوظ
نظرات