صفی علیشاه
بخش ۳۳۹ - قابلیه الظهور
۱
دگر هم قابلیت در ظهور است
که آن اول محبت در حضور است
۲
بحسن خویش آن حب جمیل است
وزان «احببت ان اعرف» دلیل است
۳
بحسن خویش مایل بود و خود بود
که خود را در مرا یا جمله بنمود
۴
مرا یا هم نبود الا نمودش
نمودش هم نبود الا وجودش
۵
«خلقت الخلق» یعنی هر چه قابل
نمودش را بد آمد در مقابل
۶
چراغی می‌نهی ضوئی کز او تافت
مراتب را نکو جست و نکو یافت
۷
نباشد غیر یکضوء آن مراتب
ولی هر رتبه در حدی مناسب
۸
تو می‌خوان رتبه‌ها را قابلیات
بر آنها اصل و بودی نیست بالذات
۹
خود اضواء از چراغی لاعلاج است
مراتب بلکه خود عین سراجست
۱۰
خود آن رتبه که او اقرب بنور است
نشان قابلیت در ظهور است
نظرات