صفی علیشاه

بخش ۴۸۷ - الوتر

بود وترت اشارت باز بر ذات

بعنوان سقوط اعتبارات

احد را سوی شیئی نسبتی نیست

باو هم نسبت هر شیئ منفی است

در این حضرت ز شیئی اعتباری

نباشد برخلاف شفع آری

چو باشد شفع را اندر تمکن

ز اسمائی و اعیانی تعین

از این معنی بوجه استعارت

بشفع و وتر فرماید اشارت

عبارت شفع از اعیان و اسماست

اشارت وتر بر ذات مسماست

ز شفعش نور وصفی آشکار است

ز و ترس سر ذاتی برقرار است

ز شفع احببت ان اعرف بجا گفت

ز وتر از کنت کنزش رازها گفت

خوداین از فهم اهل حسن نهانست

کسی فهمد نکو کاسرار دانست