سلیم تهرانی

شمارهٔ ۱۹

ای خامه حرف زن که پس از ما کلام ما

شاید به اهل راز رساند سلام ما

آن صید پیشه ایم که تا بگذرد همای

چون مسطر از غرور دهد کوچه، دام ما

از زنده رود آب بقا، خضر همچو موج

پهلو تهی کند ز تمنای خام ما

ای باغبان به جان تو ما آزموده ایم

از نکهت گل است علاج زکام ما

ای فقر، از لباس تو گر شکوه ای کنیم

همچون حریر، شال تو باشد حرام ما!

در نامه های او که پر از نام هر کسی است

خالی ست همچو نقش نگین جای نام ما

تا چند چون سلیم نشینیم در کمین؟

مرغان رمیده اند چو عنقا ز دام ما