سلیم تهرانی

شمارهٔ ۲۵۱

پایه ی نعش مرا یار من از جا برداشت

آخر از خاک مرا آن گل رعنا برداشت

در رهش هیچ کس از خاک مرا برنگرفت

نقش پا را نتواند کسی از جا برداشت

بگذر از هستی و خود را به مقامی برسان

تا درین ره ننهی سر، نتوان پا برداشت

کوه و صحرا همه گلزار شد از گریه ی من

مژه ام منت ابر از سر دنیا برداشت

ساقی از بزم برون رفت و دلم با خود برد

از پی باده مگر رفت که مینا برداشت؟

رفت آن سرو روان چون سوی گلزار سلیم

بلبل از دامن گل دست تمنا برداشت