صامت بروجردی
شمارهٔ ۷۲
۱
مردم از تیر بلایت امتحانم می‌کنی
هر زمان بر ناوک جوری نشانم می‌کنی
۲
من که هرگز مرغ امیدم نزد بال و پری
با چه تقصیری برون از آشیانم می‌کنی
۳
چون مرا بر درگه لطف نمودی آشنا
پس چرا بر این در و آن در روانم می‌کنی
۴
با همه بخشایش و احسان خود جانا چرا
زیر بار منت خلق جهانم می‌کنی
۵
از تجلی‌های نور طور دورم ساخته
همنشین با شعله برق یمانم می‌کنی
۶
گاه گویا گاه (صامت) گاه شیدا گاه رند
گه گهی گریان و گاهی شادمانم می‌کنی
نظرات
سید محسن