شاهدی

شمارهٔ ۹۷

چو چشم تو من فتنه جویی ندارم

چو زلف تو آشفته خویی ندارم

چنان کرد عشقت مرا پیش مردم

که جز اشک خود آب رویی ندارم

ز اشکم به هر سو روان گشته جویی

جز آن سرو قد جست و جویی ندارم

ز سودای زلف تو دیوانه گشتم

جز آن زلف پروای مویی ندارم

بکش شاهدی را به زخمی به تیغت

که من غیر از این آرزویی ندارم