شاه نعمت‌الله ولی
غزل شمارهٔ ۱۰۹۰
۱
در خرابات فنا جام بقا می نوشم
می عشقست به فرمان خدا می نوشم
۲
جام می در کف و در کوی مغان می گردم
شادی ساقی باقی به صفا می نوشم
۳
بر من عاشق سرمست حلال است مدام
دُرد دردی که به ازصاف دوا می نوشم
۴
چشم سرمست خوشش جام میم می بخشد
نه شرابی که تو گوئی که چرا می نوشم
۵
جرعه ای نوش نکردی ز می لعل لبش
تو چه دانی که من این می ز کجا می نوشم
۶
توبه کردم که دگر توبه نخواهم کردن
گر خدا عمر دهد می ابدا می نوشم
۷
نعمت اللهم و با ساقی سرمست حریف
باده از صدق و نه از روی و ریا می نوشم
نظرات