شهریار

غزل شمارهٔ ۲۲ - همت ای پیر

پا شو ای مست که دنیا همه دیوانهٔ توست

همه آفاق پر از نعرهٔ مستانهٔ توست

در دکان همه باده‌فروشان تخته است

آن که باز است همیشه در میخانهٔ توست

دست مشاطهٔ طبع تو بنازم که هنوز

زیور زلف عروسان سخن شانهٔ توست

دور پیوند تسلسل به تو دادند آری

دست غیبی‌ست که با گردش پیمانهٔ توست

ای زیارتگه رندان قلندر برخیز

توشهٔ من همه در گوشهٔ انبانهٔ توست

همت ای پیر که کشکول گدایی در کف

رندم و حاجتم آن همّت رندانهٔ توست

ای کلید در گنجینهٔ اسرار ازل

عقل دیوانهٔ گنجی که به ویرانهٔ توست

شمع من دور تو گردم به کاخ شب وصل

هر که توفیق پری یافته پروانهٔ توست

در خرابات تو سر نیست که ماند دستار

وای از آن سرکه شرابی که به خمخانهٔ توست

۱۰

همه غواص ادب بودم و هرجا صدفی‌ست

همه بازش دهن از حیرت دردانهٔ توست

۱۱

تخت جم دیدم و سرمایهٔ شاهان عجم

که نه با سرمدی شوکت شاهانهٔ توست

۱۲

در یکی آینه عکس همه آفاق ای جان

این چه جادوست که در جلوهٔ جانانهٔ توست

۱۳

زهره گو تا دم صبح ابد افسون بدمد

چشمک نرگس مخمور به افسانهٔ توست

۱۴

ای گدای سر خوانت همه شاهان جهان

شهریار آمده دربان در خانهٔ توست

پری سانکنی عندلیب :

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۲/۱۹ - ۱۶:۳۰:۳۴

ناز همان نعمت است تازه فعل هم دارد ، ناز اوردن یعنی متنعم کردن

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۲/۱۹ - ۱۶:۵۷:۲۰

پروانه توست دو معنی میدهد یکی پروانه که ان حشره عاشق نور شمع و دو پروانه به معنی حکم که یعنی به حکم توست پروانه داد به ترجمه قران یعنی فرمان ترجمه قران را بداد و پیشتر به ان ویچیر هم می گفته اند و ان فتوی بوده است و فعلی داشته به نام ویچیردن

رضا پهلوانی

۱۳۹۸/۰۹/۲۵ - ۱۵:۰۶:۴۵

« زهره گو تا دم صبح ابد افسون بدمد»این بیت ایراد وزنی دارهکسی درست این بیت رو می‌دونه چیه؟

بیقرار

۱۴۰۲/۱۰/۰۷ - ۰۹:۳۹:۵۸

بداهه با بیت مطلعی از استاد شهریار « مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم مستانه در این گوشه ی میخانه بمیرم » عقل از سر‌ ما رفت در این دهشت ایام مجنون صفت اندر برِ دیوانه بمیرم هرجا که تو باشی به نظر خانه ی امن استبی روی تو ، بی خانه و کاشانه بمیرم جان می دهم اندر رهت ای جلوه ی جانانشاید که در این میکده جانانه بمیرم رندان ، همه در کنج قفس ، آه فسردند بی قفل و قفس ، رسته و رندانه بمیرم مرغم ، که به دام نگهت زار فتادم مپسند که در دام تو بی دانه بمیرم آشفته تر از زلفِ پریشانِ تو ، دل بودمگذار که در حسرت یک شانه بمیرم بر شمع وجودت که بود قبله ی دلهاپروانه صفت پر زده ، پروانه بمیرم از سیب زنخ ، حسرتِ کامی به دلم ماندای کاش که بی حسرت آن چانه بمیرم در حسرت جامی ز لبت نقد بقا رفت جایز نَبُوَد بی پی و پیمانه بمیرم کاشانه ی ما لانه ی تزویر و ریا نیستترسم که ز اندوه همین خانه بمیرم دُردانه تر از ناز نگاهت نَبُوَد ، هیچ باید که در اندیشه ی دُردانه بمیرم افسانه نباشد سخن عشق ، عزیزان مگذار که در حُرمَت افسانه بمیرم بی قرب و قرارم مکن ای شاهد قدسیبگذار که بی منّت بیگانه بمیرم # رضارضایی « بیقرار »

شهریار

غزل شمارهٔ ۲۲ - همت ای پیر

تصاویر و صوت

پری سانکنی عندلیب :

نظرات

امین کیخا

امین کیخا

رضا پهلوانی

مهیار

nabavar

ایوب

کهربا ابراهیمی

تورج علیزاده درخشی

بیقرار

Mohammad Abdolalizade