صوفی محمد هروی
شمارهٔ ۲۹
۱
بیا که عید صیام است و باز فصل بهار
غم زمانه بدل کن به باده گلنار
۲
چو دهر حادثه زای است و عمر مستعجل
اگر تو مست نباشی چرا شوی هشیار
۳
سبوی باده به دست آر با پری رویی
چه مانده ای تو گرفتار جبه و دستار
۴
خمار باده لعل لبان او دارم
درین خمار تو ساقی صراحیی زخم آر
۵
به خواب، لعل لبان تو دوش می دیدم
مراست این شرف آری ز دولت بیدار
۶
ز یمن عشق تو گشتم غنی بحمدالله
مراست چهره زرین و دیده دربار
۷
به روز واقعه در دامن تو آویزد
بروید از گل صوفی مستمند چو خار
نظرات