واعظ قزوینی
شمارهٔ ۶۸
۱
ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند
جان کرده ز پروردن تن زار و نژند
۲
شرمت باد از خروس کاو شب همه شب
در ذکر و ترا نفیر خوابست بلند!
نظرات